Ratyfikacja drugiej poprawki do Konwencji z Espoo
11 stycznia 2012 r. Polska, jako 19-te Państwo, ratyfikowała drugą poprawkę do Konwencji z Espoo, konwencji o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym.
Konwencja z Espoo stwarza międzynarodowe ramy prawne dla procedury oceny oddziaływania na środowisko, w przypadkach gdy działalność realizowana w jednym państwie, tj. na obszarze strony pochodzenia, zasięgiem oddziaływania obejmuje terytorium innego państwa, czyli strony narażonej, mogąc tym samym powodować znaczące negatywne skutki dla środowiska. Do Konwencji z Espoo wprowadzone zostały dwie poprawki.
Pierwsza poprawka miała na celu umożliwienie przystąpienia do Konwencji państwom będącym członkami ONZ, ale spoza regionu Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ) oraz rozszerzyła definicję „opinii publicznej" obejmując nią również organizacje osób fizycznych lub prawnych.
Natomiast główną zmianą wprowadzoną przez Drugą poprawkę jest umożliwienie państwu narażenia udziału w postępowaniu w sprawie oceny oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym już na etapie scopingu, gdzie określany jest zakres dokumentacji oceny oddziaływania na środowisko. Dzięki temu może ulec poprawie jakość merytoryczna dokumentacji sporządzanej w ramach oceny oddziaływania na środowisko, na podstawie której podejmowana jest decyzja końcowa.
Oznacza to również możliwość przyspieszenia oceny transgranicznej ze względu na to, że już na etapie opracowywania dokumentacji są uwzględniane uwagi i wnioski strony narażonej. Jednocześnie możliwość taka pozwala na rozpoznanie potencjalnego rodzaju oddziaływania na środowisko na jak najwcześniejszym etapie inwestycyjnym.
Aby druga poprawka do Konwencji z Espoo weszła w życie musi zostać ratyfikowana, zatwierdzona lub przyjęta przez co najmniej 31 państw.
Więcej informacji:
Konwencja z Espoo stwarza międzynarodowe ramy prawne dla procedury oceny oddziaływania na środowisko, w przypadkach gdy działalność realizowana w jednym państwie, tj. na obszarze strony pochodzenia, zasięgiem oddziaływania obejmuje terytorium innego państwa, czyli strony narażonej, mogąc tym samym powodować znaczące negatywne skutki dla środowiska. Do Konwencji z Espoo wprowadzone zostały dwie poprawki.
Pierwsza poprawka miała na celu umożliwienie przystąpienia do Konwencji państwom będącym członkami ONZ, ale spoza regionu Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ) oraz rozszerzyła definicję „opinii publicznej" obejmując nią również organizacje osób fizycznych lub prawnych.
Natomiast główną zmianą wprowadzoną przez Drugą poprawkę jest umożliwienie państwu narażenia udziału w postępowaniu w sprawie oceny oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym już na etapie scopingu, gdzie określany jest zakres dokumentacji oceny oddziaływania na środowisko. Dzięki temu może ulec poprawie jakość merytoryczna dokumentacji sporządzanej w ramach oceny oddziaływania na środowisko, na podstawie której podejmowana jest decyzja końcowa.
Oznacza to również możliwość przyspieszenia oceny transgranicznej ze względu na to, że już na etapie opracowywania dokumentacji są uwzględniane uwagi i wnioski strony narażonej. Jednocześnie możliwość taka pozwala na rozpoznanie potencjalnego rodzaju oddziaływania na środowisko na jak najwcześniejszym etapie inwestycyjnym.
Aby druga poprawka do Konwencji z Espoo weszła w życie musi zostać ratyfikowana, zatwierdzona lub przyjęta przez co najmniej 31 państw.
Więcej informacji:
